Als je met 1100 mensen op een eiland woont zijn de lijnen kort, de banden groot en de betrokkenheid dichtbij. Trouwen, scheiden, geboorte en dood ze komen ook hier allemaal voorbij.

Vorige week is Frits gestorven, een man van begin 40 jaar met het syndroom van Down. Ik had hem nog nooit gezien omdat hij lange tijd ziek is geweest. Ook zijn broer en zijn moeder met wie hij op het eiland woonde kende ik niet. Toch staat bijna het hele dorp in een lange rij om hun deelneming te betuigen.


Als hij wordt begraven gaat de stoet wandelend door de Dorpstraat waar de winkels gesloten zijn en de lichten gedooft. De klokken luiden, het zeemanskoor zingt en de eilanders spreken mooie woorden. Hij krijgt een mooi plekje op onze prachtige begraafplaats.
De winkels gaan weer open en het leven gaat door.

Het begin

Sinds 2 jaar woon ik, een stadse nuf die haar hele leven in Den Haag en omgeving heeft gewoond, op Vlieland.

Het was een grote stap van een half miljoen mensen stad naar een 1100 mensen eiland, van theater, bioscoop en altijd wat te doen naar het koor en lege stranden. Van mensen met hoofddoekjes, toko's, roti naar toeristen en toeristen eten. Van luchtvervuiling, lichtvervuiling en sirenes naar natuur, stilte en rust. Van gezellig als je een bekende tegenkomt naar het nooit meer anoniem kunnen zijn.




Nu heeft mijn vriendin Marilyn uit Nieuw Zeeland al een hele tijd een Blog en vind ik het heel leuk om af en toe eens een kijkje in haar leven te nemen.
Zo lijkt het mij ook leuk als ik mensen de gelegenheid geef om af toe eens mee te kunnen kijken over de Waddenoceaan wat er hier allemaal gebeurd.
Dit is het opzetje en ik ben van plan er gewoon iets leuks van te maken.

De foto's zijn genomen vanaf de vuurtoren en vanaf het strand richting Terschelling.